Achter de huizen aan de Boarn stonden kleine hokjes van een meter bij een meter en hooguit twee meter van de vloer tot het schuin aflopende dakje. Men kon er amper rechtop staan, maar dat was ook niet de bedoeling. Men moest zitten op een plank, waar een rond gat in was gezaagd.

Half boven het water, kon men dan zijn of haar behoeften doen, die rechtstreeks in de Boarn terechtkwamen. De mensen die het konden betalen, hadden de achterkant goed dichtgespijkerd, maar het verhaal gaat dat er meerdere hokjes waren zonder achterkant.

Dergelijke hokjes vond men overal in het land. Heel hygiënisch was het allemaal niet en er kwam steeds meer verzet tegen. Tot ca. 1920 loosden ze direct op het water, later werden ze op de wal geplaatst en in opdracht van de gemeente uitgerust met ‘tontsjes’. Wekelijks kwam een medewerker met een praam langsvaren om de volle tonnen om te wisselen voor lege. Een eindje verderop werd de inhoud van de volle tonnen in een groot gat op de dwinger (gemeentestort) gekieperd en daarna werden de tonnen schoongemaakt.

Vooral de exemplaren boven het water waren de schippers bij de doorvaart door Akkrum tot last en dat droeg mede bij aan de schimpnaam ‘skytstuollen’ (schijtstoelen) voor de Akkrumers. Het is wel eens gebeurd dat in giek van een tjalk tegen zo’n hokje is geramd en dat de persoon met hokje en al in de Boarn beland is.